Kurban Bayramı'nın yaklaşmasıyla birlikte, İslam'ın kurban kesme ibadeti hakkında bilgi sahibi olmak önem kazanıyor.
Bu ibadetin farz olduğu kişiler ve hangi durumlarda kesilmesi gerektiği, Diyanet'in açıklamalarıyla belirlenmiştir.
Peki, kurban kesmek kimlere farz, kimlere farz değil? Aile içinde kimlerin kurban kesme yükümlülüğü var?
Kurban Kesmek Kimlere Farz, Kimlere Farz Değil?
Diyanet’e bağlı Din İşleri Yüksek Kurulu'nun açıklamalarına göre, kurban kesmek, akıl sağlığı yerinde, ergenlik çağına ulaşmış, temel ihtiyaçlarını karşılayabilecek düzeyde maddi varlığa sahip olan ve sefere çıkmamış her Müslümanın yerine getirmesi gereken bir ibadettir. Bu malın artıcı olması veya üzerinden bir yıl geçmiş olması önemli değildir. Dolayısıyla, belirli şartları taşıyan her Müslümanın kurban kesmesi farzdır.
Kurban Kesme Yükümlülüğü Olan Kişiler
Kurban kesme yükümlülüğü, aşağıdaki şartları taşıyan Müslümanlara aittir:
- Müslüman olmak: Kurban kesmek, sadece Müslümanlara farz olan bir ibadettir.
- Maddi gücü yeterli olmak: Kurbanlık hayvan satın alabilecek maddi güce sahip olmak gerekmektedir. Kişinin asgari ihtiyaçlarını karşıladıktan sonra fazla mal varlığına sahip olması halinde, kurban kesmesi farzdır.
- Ergenlik çağına ulaşmış ve akli dengesi yerinde olmak: Kurban kesme yükümlülüğü, ergenlik çağına ulaşmış (baliğ) ve akli dengesi yerinde olan kişilere farzdır.
Ailede kurban kesmek kime düşer?
İbadetlerde yükümlülük ve bu yükümlülüğün bir neticesi olan ceza ve mükâfat bireyseldir. İslâm’a göre aile fertleri arasında mal ayrılığı esası vardır. Yani ailenin her bir ferdinin kendisine ait malı olabilir. Bu itibarla aile fertlerinden karı, koca ve yetişkin çocuklardan kimin borcu ve temel ihtiyaçları dışında 80.18 gr. (20 miskal) altını veya bu miktar altın değerinde parası veya nâmî (artıcı) olmasa bile nisaba ulaşan fazla malı ve eşyası varsa, o kimse zengin sayılır. Aile fertlerinden bu şartları taşıyanlar, fıtır sadakası vermekle mükellef oldukları gibi Kurban Bayramı’nda da Hanefîler'e göre kurban kesmekle yükümlüdürler (İbn Âbidîn, Reddü’l-muhtâr, 6/312-316).
