Kütahya UMKE görevlisi Ufuk Miroğlu, o anları anlattı

Kütahya’da görev yapan UMKE personeli Ufuk Miroğlu, Gaziantep-Nurdağı’nda depremin ardından yaşadıklarını ve unutamadıklarını anlattı.

Asrın felaketi Kahramanmaraş merkezli ve 10 ili etkileyen depremin üzerinden bir yıl geçti.

Depremin yaraları sarılmaya çalışırken, arama kurtarma çalışmalarında görev alan personeller yaşadıklarını anlattı.

Gaziantep’in Nurdağı ilçesinde çalışmalara katılan Kütahya’da Ulusal Medikal Kurtarma Ekibi (UMKE) görevlisi Ufuk Miroğlu, 24 yaşındaki Doğan’ın “Umudunuzu Kaybetmeyin” diye duvara yazdığı iki kelimeden güç alarak enkaz başında umudunu kaybetmedi.

“YAŞLI BİR AMCA YAŞLI GÖZLERLE BENİ ÇAĞIRDI VE BOYNUMA SARILDI”

İlçede yürütülen çalışmalardan bahseden Miroğlu, unutamadığı bir anısını paylaştı.

“Depremin üçüncü günüydü ve hiç uyumamıştık.” diyen Miroğlu, kaybetmedikleri umutla enkaz çalışması yaptıklarını söyledi.

Arama kurtarma ekipleriyle beraber enkaz altından bir ses duyduklarına ancak yaralıya ulaşmalarının uzun zaman aldığını aktaran Miroğlu, şöyle devam etti:

“Biz çalışma yaparken enkaz çevresinde yaşlı gözlerle ve gözlerimizin içine bakarak bekleyenlerden biri dikkatimi çekmişti. 60-65 yaşlarında olmalıydı. Sanki bir şey anlatmak ister gibi güvenli alandan sürekli bizi çağırıyordu.

Yanına gittim. Adam boynuma sarıldı, ‘kızım bu binada oturuyordu dün telefonla konuştuk enkaz altındaydı ve hamileydi’ dedi. Oturduğu katın yerini tarif etmesini istedim.

Bina çapraz çöktüğü için tahmin edebilmek, ilerleyebilmek zordu. Tarif ettiği yerde arama çalışması yapmaya başladık.”

“ÜZÜNTÜMÜ ANLAYINCA KIZININ ÖLDÜĞÜNÜ ANLADI, BOYNUMA SARILDI”

Yaklaşık bir saat sonra kadına ulaştıklarını bildiren Miroğlu, kadının söylenildiği gibi hamile olduğunu ve üzerinde hiçbir enkazın olmadığını sadece tozla kaplı olduğunu dile getirdi.

Kadının vücudunda hiçbir ezilme olmadığını, ölüm katılığı oluşmadığını ama nefeste almadığını anlatan Miroğlu, şunları kaydetti:

“Birkaç dakika yaşam vitallerini dinledim, yaşıyor mu diye heyecan ve umutla beklerken iş makinelerinin sesi ve bağrışlardan dolayı kalp atışlarını alamıyorum diye düşündüm. Belki bebeği canlıdır diye stetoskopla dinlemeye çalıştım birtakım sesler duyunca ekip arkadaşlarımı çağırdım ve monitörü istedim.

Monitörü bağladığımızda hiçbir aktivitenin olmadığını görünce çok üzülmüştüm. Ortamdaki hareketlilikten dolayı umutlanan baba, kızının yaşadığını düşünmüştü. Kendisi ve iki oğlu koşarak yanımıza geldiler.

Durumu sakince anlatmaya çalışırken onların feryatları arasında benim de gözlerim doldu ve boğazım düğümlendi.

Görmek istediği kızıydı, duymak istediği yaşadığıydı ama benim yüzüme bakınca üzüntümü anlayan baba boynuma sarılıp ‘sizin çabanızı gördüm sen de benim oğlum sayılırsın’ dedi, birlikte ağladık.”