Nuri Gümüş’ün 5 yıl önce sahiplendiği Garip, sahibinin ölümünden sonra mezarının başından bir an olsun ayrılmıyor. Gün boyu mezarın başında bekleyen Garip, özellikle Gümüş ailesinin taziyeleri sırasında duygusal anlar yaşanmasına neden oluyor.
Gümüş’ün kızı Nurcan Çetinkaya, Garip’in kendilerini duygulandıran davranışlarını şu şekilde aktarıyor:
“Babamla yaşayan tek dostu Garip’ti. Babamın yalnızlığına ortak oluyordu. Babamızı defnettiğimiz günden beri gece gündüz burada yatıyor. Biz Yasin Suresi’ni okuyup ağladığımızda, kafasını omzuma koyup ayağıyla yanağımı sildi. Ne zaman ağlasam aynısını yapıyor.”
Aile, Garip’in bu davranışlarıyla, köpeğin sadece bir ev hayvanı değil, aynı zamanda duygusal bir bağ kurduğu bir dost olduğunu bir kez daha fark ediyor.
GARİP'İN HİKAYESİ
Garip, yıllar önce komşularının İstanbul’a gitmesiyle sokakta yalnız kalmış ve aç kalmıştı. Nuri Gümüş, aç kalan Garip’i besleyerek ona sahip çıkmış ve aralarındaki dostluk böylece başlamıştı. Gümüş, Garip’i sahiplendikten sonra, köpek onun yalnızlık arkadaşına dönüşmüş ve birlikte vakit geçirerek güçlü bir bağ kurmuşlardı.
Garip’in sahibine olan bağlılığı, köpeklerin sadakati ve duygusal zekâsı hakkında düşündürücü bir örnek teşkil ediyor. Bu hikâye, hayvanların insanlarla kurduğu derin bağları ve sadakati bir kez daha gözler önüne seriyor.