Uşak’ın Eşme ilçesinde yaşayan ve yarım asırdır Eşme kilimine ilmek atan Şemsi Sayın, çocuk yaşta başladığı dokumacılığı bugün “Somut Olmayan Kültürel Miras Taşıyıcısı” sıfatıyla sürdürüyor. Ailesinden öğrendiği mesleği eğitimle birleştiren Sayın, hem geleneksel motifleri yaşatıyor hem de yeni nesil dokumacıları yetiştiriyor.
KİLİM TEZGAHIYLA GEÇEN BİR ÖMÜR
Eşme’nin İsalar köyünde, kilim dokuyarak geçimini sağlayan bir ailenin içinde büyüyen Şemsi Sayın, daha 6 yaşındayken tezgâh başına oturdu. Babaannesi ve annesinden ilmek atmayı öğrenen Sayın, 10 yaşına geldiğinde tek başına kilim dokur hâle geldi.
Okul yıllarında dahi dokuma işini bırakmayan Sayın, hem ailesine destek oldu hem de kilime olan ilgisini eğitimle geliştirmek istedi. Bu doğrultuda 1990–1992 yılları arasında Trakya Üniversitesi Çanakkale MYO Halı ve Kilim Desinatörlüğü Bölümü’nde eğitim alarak motiflerin ve renklerin anlamlarını uzmanlık düzeyinde öğrendi.
Memleketine döndüğünde aile geleneğini akademik bilgiyle harmanlayan Sayın, kendi motiflerini tasarlamaya başladı. Dokuduğu kilimlerle yıllarca ailesine gelir sağlayan usta, çocuklarının eğitim masraflarına da katkıda bulundu.
GELENEĞİ YAŞATMAK İÇİN YENİ USTALAR YETİŞTİRİYOR
2011 yılına kadar evindeki tezgahta üretim yapan Sayın, aynı yıl Eşme Halk Eğitimi Merkezi’nde usta öğretici olarak göreve başladı. Bu kez tezgâhın başına kendi öğrendiklerini aktarmak için oturan Sayın, 2023’te Eşme Belediyesi Kilimevi’ne geçerek eğitimlerini sürdürdü.
Bu yıl Kültür ve Turizm Bakanlığı tarafından “Somut Olmayan Kültürel Miras Taşıyıcısı” ünvanına layık görülen Sayın, Eşme kilimini geleceğe aktarmak için yoğun çaba gösteriyor.
“KİLİM BENİM İÇİN BİR RIZIK”
kilim dokumanın hayatındaki yerini şu sözlerle anlattı:
“Kilim benim gençliğim, çocukluğum, okul hayatım, maddiyatım. Çocuklarıma aldığım her şeyde bu işin emeği var. O benim için bir rızık. Sağlığım elverdiği sürece dokumaya devam edeceğim.”
Eşme kiliminin canlı renkleriyle benzerlerinden ayrıldığını belirten Sayın, kilim dokumanın her aşamasında büyük emek olduğunu vurguladı:
“Kilim değersiz görülünce çok üzülüyorum. Yünü kırpmak, yıkamak, boyamak, dokumak… Hepsi ayrı bir emek. Tezgâhın başına geçtiğimde kendimi dinlenmiş hissediyorum.”