ÖMER FARUK BOYACI ‘YI UNUTMAM MÜMKÜN MÜ?

Sevgili arkadaşım ki kendisine genelde “profesör” diye hitap etmişimdir; Tavşanlı’mızın yüz akı, eczacılarımızın abisi, Türk Eczacılar Birliği’nin duayenlerinden, ödüller sahibi Ecz. Şerif Boyacı’nın sevgili babası merhum Ömer Faruk Boyacı’nın aramızdan ayrılışının 12 Mart 2023 tarihinde 14. yıl dönümünü idrak ettik. Merhumun benim için ayrı bir önemi vardır. Niçin benim için özeldir? Sevgili çocuklarım Sinan ve Selda için sevgili Şerif kardeşimin eczanesine gittiğimde eczanede hep merhum Ömer Faruk Boyacı’yı görürdüm. Çok kişi merhumu eczacı zannederdi. İstediğim LAMED başta olmak üzere çeşitli marka mamaları ilgili raftan alır, bana uzatırdı. Çünkü çocuklarım o zamanlar küçüktü, mamaya da ihtiyacımız vardı. Bu arada hemen eczaneden çıkamazdım. Çünkü serde gazetecilik var ya, beni hemen göndermezdi; bana dağarcığımdaki haberlerden iyi-kötü biraz bahsetmemi isterdi. Ben de anlatırdım. Mutlu olurdu. Merhum Ömer Faruk Boyacı bir Tavşanlı efendisi, bir Tavşanlı sevdalısıydı. Hani bazen milliyetçilik sözcüğünü kullanırız ya tam bir Tavşanlı milliyetçisiydi. Bir eşraftı.

Eşraf sözcüğünün Türkçe sözlüklerde ‘ileri gelenler, şerefli, itibarlı kimseler, ayan’ olarak ifade edilir. Eşraflar daima erkânlar gibi her yerde en öndedirler. En mutena köşeler onlara aittir. Gittikleri her yerde, girdikleri her evde altlarına çift minder atılır. Yemek masalarında baş köşeye oturtulurlar. Yemek yerken çorbaya ilk olarak onlar kaşık atarlar. Onların giydiklerini başkaları kolay kolay giyemez, yediklerini de yiyemezler. Yani toplumda eşrafların özel bir konumu vardır. Eşraflar, kendi nevi şahsına münhasır insanlardır. Kendilerine özgü bir gelenek ve görenekleri vardır. Eşraf sözcüğü bugün için ucuzlamış bir sözcüktür. Çünkü hemen hemen herkesten eşraf diye söz edilen günlerdeyiz. Dikkat edenler söylüyor; bir cenaze vukuunda bile adsız, namsız, lakapsız, kimsenin tanımadığı, bilmediği sade vatandaşlar için bile “eşraf” anonsu yapılıyormuş. “Eşraftan Mehmet bilmem kim efendi, Hakk’ın rahmetine kavuşmuştur” anonsuyla irkiliyorlarmış. Ama merhumun kesin kez eşraf olmadığı bilindiğinden bu anons tebessümle karşılanıyormuş. Diyeceksiniz ki: “Ne olmuş yani kardeşim, eşraf denilse ne olur denilmese ne olur” diyemezsiniz. Onun içindir ki kimse yanlış değerlendirmesin, eşraf sözcüğünü kullanırken dikkatli olalım derim. Merhum okul arkadaşım Yılmaz Korkut, merhum babası Mustafa Korkut için “Babam avukat” derdi. Ama öyle değildi. Dava vekiliydi. Köylerde bir zamanlar birleştirilmiş beş sınıf öğrencisini bir dershanede (derslikte) okutan öğretmenler vardı. Bu öğretmenlere üç-beş kuruş fazladan bir ücret ödenirdi. Bu defa unvanları “müdür yetkili öğretmen” olurdu. Ben de ilçeye bağlı Derecik Köyü İlkokulunda birleştirilmiş sınıf okuttum. Bu arada bana da 15-20 lira fazla bir ödeme yaparlardı. Neden? Müdürlük yaptığımdan ötürü. Bilindiği gibi okul müdürleri istisnai durumlar haricinde sınıflara girmezler. Öğrenci okutmazlar.

Bir görevi vekâleten yürütenler vardır. Ama aslında ne müdür, ne şef, ne başkandırlar. Müdür yetkilidirler. Lafın özü; Merhum Ömer Faruk Boyacı, eşraftan Ömer Faruk Efendidir. Mekânı cennet olsun. Geride bıraktıklarına hayırlı bir yaşam diliyorum. Bana her zaman ağabeylik yapmıştır. Benim müşküllerimi çözmüştür. Vefatından önce birkaç kez evinde ziyaretine gitmiştim. Sohbetimizi, Tavşanlı ile başlayıp Tavşanlı ile bitirirdik. Bugün bile merhum Ömer Faruk Boyacı gibi eşraflara ihtiyacımız var. Bu vesileyle Boyacı ailesine tekrar yıllar sonra da olsa sabır, huzur, metanet dileklerimi sunuyorum. Ömer abime de Allah’tan rahmet diliyorum.